پیش بینی فرار دختران با استفاده از مدل پنج عامل بزرگ شخصیت

هدف: این پژوهش با هدف پیش بینی فرار دختران با استفاده از پنج عامل بزرگ شخصیت انجام شد. روش: در این پژوهش پس رویدادی، 37 نفر از دختران فراری که در مدت اجرای پژوهش توسط سازمان های مرتبط دستگیر و یا نگهداری می شدند، از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. با توجه به میانگین سنی دختران فراری، تعداد 37 نفر از دختران مجرد ساکن یکی از محلات شهر شیراز که از نظر وضعیت اجتماعی- اقتصادی جزء مناطق متوسط رو به پایین محسوب می گردید، به عنوان گروه همتا انتخاب شدند. پرسش نامه پنج عامل بزرگ شخصیت به همراه برخی پرسش ها جهت سنجش متغیرهای جمعیت شناختی بر روی آزمودنی ها اجرا گردید. یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون لجستیک سلسله مراتبی حاکی از آن بود که از بین ویژگی های شخصیتی تنها بعد روان نژندی قادر به پیش بینی فرار دختران بود. با افزایش میزان روان نژندی، احتمال فرار دختران افزایش می یافت. افزون بر این، تعامل منزلت شغلی پدر و وظیفه مداری دختران معنی دار بود(05/0p<)؛ به عبارت دیگر با افزایش وظیفه مداری، در سطوح بالای منزلت شغلی پدر، احتمال فرار دختران کاهش می یافت؛ در حالی که رابطه بعد وظیفه مداری با کاهش فرار دختران در سطوح پایین منزلت شغلی ناچیز بود. نتیجه گیری: پنج عامل بزرگ شخصیت پیش بینی کننده قدرتمندی برای فرار دختران نیست. به نظر می رسد استفاده از پرسش نامه های شخصیتی اختصاصی تر و توجه به تعامل ویژگی های شخصیتی و عوامل محیطی، امکان پیش بینی فرار دختران را بر اساس ویژگی های شخصیتی افزایش دهد. هم چنین به نظر می رسد عوامل فردی، در طبقات اجتماعی- اقتصادی بالا در مقایسه با طبقات اجتماعی اقتصادی پایین بر فرار دختران مؤثرتر است.